Tuesday 20 March 2012

நானொரு விசார‌ணை கைதி...



த‌ர‌ணியில் வ‌ந்து

த‌மிழ‌னாய் பிற‌ந்த‌தால்

தேடப்படும் பொருளாகி

தெருநாயாய் அடிபட்டு

மரணத்தின் விளிம்பில்

மல்லாந்து படுத்திருந்தேன்

இர‌வோ ப‌க‌லோ

இன்ன‌தென்று தெரியாம‌ல்

க‌ண்க‌ள் க‌ட்டப்ப‌ட்டு

காணாம‌ல் போயிருந்தேன்‌



வேள்விக்கு நேர்ந்துவிட்ட‌

பாவ‌த்தின்‌ ப‌லிக்க‌டாவாய்

நான்கு சுவ‌ர்க‌ளுக்குள்

நாட்க‌ளை எண்ணுகிறேன்

முன்னும் பின்னும்

துப்பாக்கி முனைக‌ளில்

கைக‌ளில் வில‌ங்குட‌ன்

முழுநாளும் கிட‌க்கின்றேன்

க‌ண்க‌ளைக் கட்டிய‌

க‌றுப்புத் துணிக்குள்‌

ஏகாந்த‌ நிச‌ப்த‌த்தை

அமானுஷ்ய‌மாய் உண‌ர்கின்றேன்



எங்கேயோ கேட்ப‌தாய்

கால‌டிச் ச‌த்த‌ங்க‌ள்

ச‌ல‌ச‌ல‌த்து நெருங்கையில்

ஆயிர‌மாயிர‌ம் ஊசிமுனைக‌ளில்

விறைக்கிற‌து உட‌‌ல்

ச‌டுதியான‌ கேள்விக‌ளை

ச‌ர‌மாரியான‌ தாக்குத‌ல்க‌ளை

ச‌மாளித்து விடுகிற‌

வைராக்கிய‌த்தின் முடிவில்

விழிக‌ளின் ஓர‌ம்

கசிகிற‌ ஈர‌ம்

க‌ண்க‌ளை கட்டிய‌‌

க‌ருமையின் வெறுமைக்குள்

ஒட்டிக் கொள்கிற‌து



அடிவ‌யிற்றில் விழுகின்ற‌

ஐந்தாறு அடிக‌ளில்

சுவ‌ருட‌ன் சுருண்டுபோய்

முட்டிக் கொள்கிற‌

மூச்சுக் காற்று

வாய்வ‌ரை வ‌ந்து

வ‌லிக்கிற‌து மொத்த‌மும்

அப்பாவியாய் ம‌ன‌து

செத்துவிட‌ நினைக்கிற‌து

ச‌ப்பாத்துக் கால்க‌ளின்

க‌ன‌த்தை உண‌ர்கையில்

உருண்டு க‌விழ்கிற‌

உட‌ல் மொத்த‌மும்

பூகோள‌ உருண்டை

த‌ன்னையே சுழ‌ல்வ‌தாய்

ந‌ம்ப‌த் தொட‌ங்குகிற‌து



முதுகில் விழுகின்ற‌

மின்சார‌ தொடுத‌லில்

மூளை திற‌ந்து

துடிக்கிற‌து உயிர்

நாசியில் சுவாசிக்கிற‌

தீய்ந்த‌ வாச‌த்துட‌ன்

ஊழியின் முடிவாய்

வாய் கிழிய‌ க‌த்துகிறேன்

பெருங் குர‌லெடுத்து

இன்னும் இன்னுமாய்

ஆள‌ர‌வ‌ம‌ற்ற‌ அண்ட‌வெளிக‌ளில்

எங்கேயோ தொலைகிறேன்

அன்னையின் பாச‌ அழைத்த‌லை

அண்மையாய் எங்கோ உண‌ர்கிறேன்

எதுவும் புரியாத‌ அகால‌ இருட்டுக்குள்

அத‌ல‌ பாதாள‌த்துள் வேக‌ வேக‌மாய்

இன்னும் ஆழ‌மாய்..

Wednesday 22 December 2010

மனத்தூறல்கள்..



கிழிக்கப்பட்ட தாள்களில்

வரையப்பட்ட ஓவியமாய்

உடைந்த சிதைவுகளில்

செதுக்கப்பட்ட சிற்பமாய்

அதிகாலை கனவில்

அவளின் அருகாமை

வீணாய் போனது

விடியலின் பொழுது



விரிக்காத படுக்கை

மடிக்காத உடைகள்

வேண்டாத உணவு

தீண்டாத தேநீர்

காலையை தின்று

மதியம் கொன்றது

மங்கையின் நினைவு

மரண வலியாய்



தனிமை பயணத்தின்

ஒவ்வொரு தரிப்பிலும்

தடுக்கி விழுந்து

மீண்டும் தொடர்ந்து

கற்பனைகளில் சுழன்ற

சுந்தர வதனம்

கூரிய வாள்முனை

குரல்வளை அறுப்பதாய்

வேதனை தந்தது



அந்தி சாய்ந்து

ஆதவன் அணைகையில்

மெல்லத் தவழ்ந்து

கள்ளம் கலந்து

கொல்லத் துடித்த

கொள்ளை அழகில்

உருகி வழிந்தது

உயிரின் துளிகள்



இருள் கவிந்த

இரவுப் பொழுது

இன்னும் அதிகமாய்

இம்சை செய்தது

மொட்டவிழ்ந்த

மல்லிகை வாசமாய்

மோகம் வந்து

ஏக்கம் வளர்த்தது



மெல்லப் புரண்டு

விழி மூடுகையில்

சின்னதாய் ஆசை

சிறகு விரித்தது

மறுநாள் கனவிலும்

அவள் வரவேண்டும்



Wednesday 29 September 2010

நீதானா அவள்..


சந்திர ஒளிதனில்

சுந்தர விழிகளால்

மந்திரம் இல்லாமலொரு

தந்திரம் செய்ததென்ன..


அந்த இந்திரஜாலத்தில்

என்னைத் தொலைத்து

இன்னும்

இதயம் வலிப்பதென்ன..


மாலை மயக்கத்தில்

தேன்சுவை இதழ்களால்

தீஞ்சுவை போலொரு

வார்த்தை வடித்ததென்ன..


அந்தக் காவியவார்த்தை

கண்களைக் கட்டி

காலங்கள் தோறும்

கண்ணீர் விடுவதென்ன..


காரிருள் வேளை

மோகத்து முன்னிரவில்

மேகம்போல் மென்மையாய்

காதல் வரைந்ததென்ன..


அந்தக் காதல்கவிதை

காணாமல் போய்

வாழ்வில்

வருந்தித் துடிப்பதென்ன..



Sunday 19 September 2010

நல்லதோர் வீணை செய்து...


வாரஇறுதி விடுமுறைகூட

வருடங்களின் பின்புதான்

ஓய்வின்றிய உழைப்பில்..


தொலைந்து மறையும்

தொலைதூர உறவுகள்

தொலைபேசி அழைப்பில்..


முழுநாளும் வேலைக்குள்

தடம்மாறும் நண்பர்கள்

முகம்பார்க்க முடியாமல்..


தொலைவில் இருந்து

தொலைபேசிக்குள்ளே

குடும்பம் நடத்தி..


தூங்கியெழ மட்டும்

வீடுவந்து செல்லும்

குடும்பத்து உறவுகள்..


பம்பரமாய் உழைக்கும்

பரதேசி வாழ்க்கையின்

பாழாய்போன கொள்கை..


பசிக்கும்போது உணவு

களைத்தபோது தூக்கம்

கிடைத்தாலே போதும்..


வருஷங்களுடன் சேர்த்து

வாழ்க்கையை தொலைக்கும்

வலிமையான வட்டத்துள்..


முடிவற்ற பாதையில்

தெளிவற்ற பயணமாய்

புரிந்தும் புரியாமலும்

புலம்பெயர் வாழ்வு..



Saturday 11 September 2010

அற்புத வார்த்தை ‘அம்மா’..


வெறுமையாய் த‌னிமைக்குள்

சுழ‌ல்கின்ற‌ ப‌ய‌ண‌ம்

அமைதிக்குள் தொலைந்துவிட‌

நினைக்கின்ற‌ ம‌ன‌ம்


இவைக‌ளை இய‌ல்பாய்

இணைக்கின்ற‌ கோடாய்

நின் புன்ன‌கையின் சாய‌ல்

நினைவுக‌ளில்-அன்னையே.


வாழ்க்கைப் பாதையில்

வலிமிகும் பொழுதுகளில்

ஏக்கங்கள் எழுந்து

எரிக்கின்ற வேளைகளில்


உணர்வுகள் உடைந்து

உயிர்சுடும் கணங்களில்

தாங்க முடியாமல்

தவிக்கும் தருணங்களில்


உணர்வற்ற ஜடமாய்

வார்த்தைகள் வடிந்து

வலியோடு வருமொரு

முனகல் ’அம்மா’


மெல்ல வலிகுறைந்து

கண்ணில் நீர் நிறைந்து

ஏக்கப் பெருமூச்சொன்று

எழுந்து அடங்கிவிட


மீண்டும் முன்புபோல்

முட்டி மோதியேனும்

முன்னேற வைக்கும்

உன்னத உணர்வு - அம்மா



Friday 27 August 2010

அழ‌கிய‌ முர‌ண்பாடு...


இமைக‌ள் இர‌ண்டின்

இர‌க்க‌ம‌ற்ற‌ பிரித‌லில்

முட்டாள் விழிக‌ள்

முர‌ணாய் ர‌சித்த‌ன‌


க‌ண‌நேர‌ம் கூட‌

க‌த‌றி அழ‌வில்லை

க‌ன‌த்துப் போன‌

க‌ண்ணிமை இர‌ண்டும்


மெதுவாய் வீசிய‌

மெல்லிய‌ தென்ற‌லில்

வ‌ளியில் மித‌ந்து

விழியில் விழுந்த‌ன‌

தூசித் துக‌ள்க‌ள்


விழுந்து உருண்ட‌

தூசித் துக‌ள்க‌ளில்

க‌ல‌ங்கித் துடித்த‌ன‌‌

க‌ரிய‌ விழிக‌ள்


க‌ல‌ங்கித் துடித்த‌

க‌ரிய‌ விழிக‌ளை

இத‌மாய் வ‌ருடி

இழுத்து அணைத்த‌ன‌

இமைக‌ளிர‌ண்டும்


இமைக‌ள் இர‌ண்டின்

இத‌மான த‌ழுவ‌லில்

க‌டை விழியோர‌ம்

க‌ண்ணீர் துளிக‌ள்


புரித‌ல‌ற்ற‌ நேச‌த்தின்

எரிந்துபோன‌ எல்லையில்

உடைந்துபோன‌ உற‌வை

உடைத்து விட்ட‌தாய்

இத‌ழ் க‌டையோர‌ம்

இக‌ழ்ச்சிப் புன்ன‌கையில்

அவ‌ளின் உற‌வுக‌ள்..



Monday 15 February 2010

காதலர் தினத்தில் ஒரு காதல் பரிசு...


அலாரச் சத்தத்தில் திடுக்கிட்டு விழித்தேன். அசதியுடன் எழுந்து நேரத்தைப் பார்த்தேன். மணி ஐந்தரை என்றது கடிகாரம். எழும்ப மனமில்லை. எரிச்சலாய் உணர்ந்தேன். உலகமே இருட்டுப் போர்வைக்குள் சுகமாகத் தூங்கிக் கொண்டிருந்தது. எப்படியும் எழும்பித்தானாக வேண்டும். வேறு வழியில்லை. மெதுவாக எழுந்தேன். இன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை என்பதால் வேலைக்கு விழுந்தடித்துக்கொண்டு பஸ் பிடிக்க ஓடத்தேவையில்லை. அண்ணாவுடன் வாகனத்தில் செல்லலாம். சற்றே நிம்மதியாக உணர்ந்தேன். அப்படியே பல் தேய்த்து முகம் கழுவி தயாரானபோதும், அண்ணா எழுந்திருக்கவில்லை. நேரம் போய்விட்டது. இனி அண்ணாவை எழுப்ப வேண்டியதுதான். ஏனோ தெரியவில்லை..! வழமைக்கு மாறாக, இன்று அண்ணாவை எழுப்புவது அவ்வளவு சுலபமாயில்லை. நீண்ட நேர போராட்டத்திற்குப் பிறகு அண்ணாவை எழுப்புவதில் வெற்றி கண்டேன். இருவருக்கும் தேநீர் தயாரித்து முடித்தபோது, அண்ணா போவதற்கு ஆயத்தமாக வந்துவிட்டார். தேநீரை அருந்திவிட்டு, வாசலைத் தாண்டி வெளியில் கால்வைத்தபோது உறைய வைக்கும் குளிர் உடம்பை ஊடுருவிச் சென்றது. கால் கையெல்லாம் மரத்துப் போனது. இன்னும் பதின்நான்கு மணித்தியாலங்கள் இந்தக் குளிரில்தான் வேலை என்று நினைத்தபோது, மீண்டும் வீட்டுக்குள் ஓடிவிடலாமா என்று எழுந்த எண்ணத்தை வலுக்கட்டாயமாக அடக்கிக்கொண்டு அண்ணாவுடன் கிளம்பினேன்.

இவ்வளவுக்கும், இன்று பெப்ரவரி 14, காதலர் தினம் என்பது சுத்தமாக மறந்து போயிருந்தது. நமக்குத்தான் யாரும் காதலி கிடையாதே...? பிறகு எப்படி ஞாபகம் வைத்திருப்பது..? அப்படியே வேலைக்கு வந்துவிட்டேன். அப்படியொன்றும் கவர்னர் வேலை கிடையாது. கடையொன்றில் எடுபிடி வேலை. கடையை (shutter) திறந்துவிட்டு பால், பாண் என்று ஒவ்வொன்றாக அடுக்கி முடித்து கடையை கூட்டி மொப் அடித்து ஒழுங்குபடுத்தி என்று வேலை சூடுபிடிக்கத்தொடங்கியது. தாங்கமுடியாத குளிர் என்றபோதும், வேலை ஒவ்வொன்றாக நடந்து கொண்டேயிருந்தது.

அப்போதுதான் , கடைக்கு வருவோர் போவோர் ஒருவருக்கொருவர் காதலர் தின வாழ்த்துச் சொல்வதையும் காதலர் தின வாழ்த்து மடல் வாங்கிச் செல்வதையும் பார்த்தபோதுதான் இன்று காதலர்தினம் என்பது மண்டையில் உறைத்தது. ஓ..! இன்று காதலர் தினமா..? எனது கனவுக் காதலிக்கு கண்ணிமைக்குள் வாழ்த்துச் சொல்லிவிட்டு வேலையில் மூழ்கிப்போனேன். பத்து மணியாகிவிட்டது. பசிக்கத் தொடங்கியிருந்தது. பத்தரையளவில் கடை முதலாளியின் தயவில் கிடைக்கும் ஒரு துண்டு சாண்ட்விச்சை வெறித்தனமாய் முழுங்கிவிட்டு வேலையை தொடர்ந்தபோது கடையில் கூட்டம் அதிகமாகத் தொடங்கியது. வேலையை அப்படியே விட்டுவிட்டு முன்பக்கமாக வந்து நின்றேன். எங்கள் கடைச்சூழலில் களவாணிப்பயல்கள் அதிகம் என்பதால் இந்த ஏற்பாடு. வழமைபோல் கடைக்குள் வந்து குரங்குக் கூத்தாடும் கூட்டங்களை, எருமைக்குப் பிறந்ததுகள் என்று திட்டித்தீர்த்தபடியே CCTV திரையில் ஒரு கண்ணை வைத்தபடி கூட்டத்தையும் கவனித்துக்கொண்டிருந்தேன்.

மெதுவாகக் கூட்டம் குறையத் தொடங்கியது. நான் என்னுடைய வேலைக்கு மீண்டும் செல்ல நினைத்தபோதுதான் அந்தப்பெண் தந்தையுடன் கடைக்குள் நுழைந்தாள். அழகாய் துறுதுறுவென்றிருந்தாள். நான் ஆர்வமாய்ப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். கையில் அழகான கைப்பை ஒன்று தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. கடைக்குள் வந்ததும் தந்தையை விட்டுவிலகி நேரே மறுபக்கமாகச் சென்றாள். அவளுக்குப் பத்துப்பன்னிரண்டு வயதிருக்கலாம். தந்தை வீட்டுக்குத் தேவையான பொருட்களை எடுத்துவந்து அவற்றுக்குப் பணமும் செலுத்தி முடித்தபோதும் அவளைக்காணவில்லை. தந்தை அவளைக்கூப்பிட்டுப் பார்த்தபோது கடையின் மூலையிலிருந்து பதில் வந்தது. அவளைக்காணவில்லை.

சிறிது நேரங்கழித்தும் அவளைக்காணாததால் பொறுமையிழந்த தந்தை அவளை அழைத்தபடியே குரல் வந்த திசையை நோக்கிச் சென்றார். அவர் ஒருபக்கமாகச் செல்ல, மறுபக்கமாக வெளிப்பட்ட அந்தச் சின்னஞ்சிறிய பெண்ணின் கையில் அழகான விலையுயர்ந்த ஒரு சொக்லெட் பெட்டி இருந்தது. அதைத் தூக்கி மேசைமேல் வைத்துவிட்டு, இதுவரை தன் சின்னஞ்சிறிய விரல்களுக்குள் பொத்தி வைத்திருந்த சில்லரைகளை மேசைமேல் கொட்டினாள். அந்தச் சொக்லெட் பெட்டியை வாங்குவதற்குப் போதுமானதாக அந்தப் பணம் இல்லை. சிறிதளவு குறைவாக இருந்தது. நான் அந்தச் சின்னஞ்சிறிய பெண்ணின் பேராசையை எண்ணி மனதுக்குள் சிரித்துக் கொண்டேன்.

அப்போது அவளின் தந்தை திரும்பி வந்தார். இவளோ தந்தை அந்தச் சொக்லெட் பெட்டியைப் பார்க்காதவாறு குறுக்கே நின்று மறைத்தாள். எனக்கோ எதுவும் புரியவில்லை. தந்தையிடம் சிறிதளவு பணம் தருமாறு கேட்டாள். அவளுடைய உதடுகள் துடித்தன. இயலாமை அவளுடைய முகத்தை விகாரப்படுத்தியது. அந்த அன்பான தந்தையோ எந்தவித கண்டிப்பும் இல்லாமல் அவள் கேட்ட பணத்தைக் கொடுத்தார். அவள் தந்தையை மறுபுறம் திரும்பி நிக்குமாறு சொன்னாள். அதன்பின் தந்தை தன்னைப் பார்க்கின்றாரா என திரும்பித் திரும்பி பார்த்தவாறே அவர் காணாதவாறு பணத்தைச் செலுத்திவிட்டு அந்தச் சொக்லெட் பெட்டியை எடுத்துத் தன்னுடைய கைப்பைக்குள் போட்டுக்கொண்டாள்.

எனக்கு மின்னல் வெட்டியதுபோல் எல்லாம் புரிந்துவிட்டது. அவள் அந்தச் சொக்லெட் பெட்டியை, காதலர் தினப்பரிசாக தனது தந்தைக்கும் தாய்க்கும் தர விரும்புகிறாள். அதை தந்தைக்குத் தெரியாமல் இரகசியமாக எடுத்துச்செல்ல விரும்புகிறாள் என்பது புரிந்தபோது அவளுடைய அந்த அன்பில் அப்படியே உறைந்து போய் நின்று விட்டேன். எனக்குள் ஏதோ இனம்புரியாத ஏக்கம்..! நாட்டை விட்டுப் புறப்பட்டதிலிருந்து பிரிந்துபோன என்னுடைய அன்னை என்கண்முன்னே வந்து நின்றாள்..! எனக்கு நீ என்ன தரப்போகிறாய் என்று என்னைப் பார்த்துக் கேட்டாள்..! என் கண்களில் நீர் திரையிட்டது. முன்னால் எதையோ தேடிக்கொண்டிருந்த வெள்ளையொன்று வித்தியாசமாய் நிமிர்ந்து பார்த்தது. சுதாரித்துக்கொண்ட நான், சினேகமாய் சிரித்துக்கொண்டே இன்று குளிர் கடுமையாய் இருக்கிறது என்று ஆங்கிலத்தில் சொன்னேன். கடுமையான குளிரில் இயல்பாகவே கண்ணில் நீர் வரும் என்பதால், அந்த வெள்ளை அதை ஆமோதித்துக்கொண்டே கெட்ட வார்த்தைகளால் குளிரை திட்டித் தீர்த்துக்கொண்டே தன் வேலையைத் தொடர்ந்தது.

நான் அந்தச் சின்னப்பெண் தன் தந்தையின் கையைப்பிடித்துக்கொண்டே துள்ளிக் குதித்து விளையாடிக்கொண்டு செல்வதை இமைகொட்டாது பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன், அவர்கள் என் கண்களிலிருந்து புள்ளியாகி மறையும்வரை...

Wednesday 10 February 2010

மறுஜென்மம் எடுத்து மறுபடியும் கரம்பிடிப்பேன்…



வெண்மணலில் தீட்டிய ஓவியம் போல

கண்ணசைவில் ஒரு காவியம் எழுதுகிறாய்

நதியில் வரும் புதுவெள்ளம் போல

இதழசைவில் ஒரு இலக்கியம் எழுதுகிறாய்


செவ்விதழ் இடுக்கில் சிறைப்பட்டிருக்கும்

மோகப் புன்னகையால் ஜாலம் செய்கிறாய்

அமுத கானமாய் அலைய வைக்கும்

காதல் பார்வையில் கவிதை எழுதுகிறாய்


கன்னத்தில் விழுந்து காற்றில் புரளும்

கருங்குழல் ஒதுக்கி நிருத்தம் பயில்கிறாய்

காந்தமாய் இழுக்கும் கருங்கயற் கண்களால்

மேடை இல்லாமல் நாடகம் நடத்துகிறாய்


மூடு பனிக்குள் முகிழ்ந்த முல்லையாய்

புத்தம் புதிய புராணம் எழுதுகிறாய்

யாரும் காணாத காட்டுத் தேனாக

முழுமதி இரவில் சிற்பமாய் ஜொலிக்கிறாய்


மாயக் கண்ணனின் மந்திர கானமாய்

கனவில் வந்து வசியம் செய்கிறாய்

அகில் புகையில் அனுதினம் குளித்த

அழகு தேவதையாய் கவர்ச்சி காட்டுகிறாய்


நின் பாதக்கமலம் பதிந்த இடங்களில்

பூமித்தாயே புல்லரித்துப் போவாள்

மனதை மயக்கும் மதுரப் பேச்சில்

வாயுதேவனே வாயடைத்துப் போவான்


அண்ட சராசரங்கள் ஆயிரங் கோடியிலும்

காண முடியாத கண்மணி நீயே

முப்பது கற்பங்கள் முடிந்து போனாலும்

மறுஜென்மம் எடுத்து மறுபடியும் கரம்பிடிப்பேன்


பி.கு: யுகங்கள் மொத்தம் நான்கு.
1. கிரேதயுகம் (34,56,000 வருடங்கள்)
2. திரேதயுகம் (17,28,000 வருடங்கள்)
3. துவாபரயுகம் (8,64,000 வருடங்கள்)
4. கலியுகம் (4,32,000 வருடங்கள்)

இந்த நான்கு யுகங்கள் கொண்டது ஒரு மகாயுகம். 71 மகாயுகம் கொண்டது ஒரு மனு. 14 மனு கொண்டது ஒரு கற்பம். ஒரு கற்பம் என்பது 429,40,80,000 ஆண்டுகள். இப்படி முப்பது கற்பங்கள் இருப்பதாகச் சொல்லப் படுகிறது. முதலாவது கற்பமான வாமதேவ கற்பம் முடிந்து இரண்டாவது கற்பமான சுவதேவராக கற்பம் இப்போது நடந்து கொண்டிருக்கிறது. இதிலும் மூன்று யுகங்கள் முடிந்து நாலாவது யுகமான கலியுகம் நடந்து கொண்டிருக்கிறது.

Thursday 4 February 2010

என்னுயிர் உறைந்திருக்கும்…


புதுமலரில் பட்டு

சிதறி விழும் பனித்துளிபோல்

என்மனதில் விழுந்து

எங்கேயோ தொலைந்துபோனாள்


மயக்கும் பார்வையில்

கிறங்கியபோது

உருக்கிய ஈயத்தை

ஊற்றிச் சென்றாள்


அன்புப் பேச்சில்

அகமகிழ்ந்தபோது

அதையே கூராக்கி

அடிநெஞ்சில் செருகினாள்


அவளே உலகமென்று

சுற்றினேன் முழுமதியாய்

அனுதினமும் என்னை

அனலிலிட்டு பொசுக்கினாள்


வற்றாத பாசத்தை

வரமாகக் கேட்டேன்

வலிகளை மொத்தமாய்

வாங்கிவந்து பரிசளித்தாள்


ஆண்டுகள் சென்றாலும்

வேண்டுமவள் தரிசனம்

ஆயுளின் அந்திவரை

அழியாது என்நேசம்


எரிந்த சாம்பலில்

உயிர்த்தெழும் சக்கரவாகமாய்

என்நேசம் என்றும்

உயிர்ப்புடன் இருக்கும்


ஊழிப் பிரளயத்தில்

உலகமே அழிந்தாலும்

என்னுயிர் அவளின்

நினைவில் உறைந்திருக்கும்

Wednesday 3 February 2010

தேவதையின் ஸ்பரிசம்...

அதிகாலை அமைதி

அன்னையின் அரவணைப்பு

அமைதியாய் தூங்கும்

சின்னக்குழந்தை

சிலிர்த்து போகிறேன்...


கண்ணிமைக்குள் மின்னல்

கலகலக்கும் சலங்கையொலி

மல்லிகை வாசம்

மயங்கி போகிறேன்...


கன்னத்தில் குழி

வெட்கச்சிரிப்பு

பட்டாம் பூச்சியாய்

படபடக்கும் இமைகள்

கிறங்கி போகிறேன்...


தினமும் காலையில்

தேவதையின் ஸ்பரிசம்

கனவில் மட்டும்...